Nowotwór.

Amicalle

Dobra. Ach więc. Co myślicie o takiej chorobie? Jakbyście zareagowały, gdybyście się nagle dowiedziały, że jesteście chore (lub ktoś z Waszego bliskiego otoczenia)?
Macie w ogóle w jakiś sposób do czynienia z onkoludkami? Ktoś znajomy może przez to przechodzi(ł), dziadek, ktoś z rodziny?
Jak reagujecie, jak widzicie taką osobę na ulicy?
Słucham, ja się później wypowiem.

jestem bardzo ciekawa, ile młodzież wie na ten temat^^

basia

Spora część rodziny chorowała na raka. Im dalej w przeszłość, tym częściej umierali, ostatnio się leczą. Sama nigdy nie przeżywałam niczyjej choroby, zawsze mówili o tym już po. Ostatni był dziadek, chociaż może ktoś jeszcze, tylko się nie przyznaje. To krzywdzące, kiedy nie mówią. Niby, żebym się nie martwiła, ale chciałabym wiedzieć co się dzieje z bliskimi.
Nie boję się własnej choroby, boję się reakcji najbliższych, gdyby już do tego doszło. Ja bym się wyleczyła albo i nie, a moja rodzina szalałaby w tym czasie.
Mam nadzieję, że mnie, ani nikogo z najbliższych już to nie spotka.

mergia

parę lat temu mój wujek był chory. niestety, nie udało mu się wyzdrowiec. także wielu bliższych i dalszych znajomych moich rodziców chorowało. niektórym się udało, innym nie.

jak bym zareagowała, gdybym się dowiedziała, że sama jestem chora?
nie mam pojęcia.
może byłabym przerażona (niewykluczone) a może sama zdziwiłabym się tym, jak spokojnie do tego podchodzę (też niewykluczone)?

wednesday

U mnie nowotwór jest genetyczny. Tak to się mówi? Chyba. Moja mama między innymi była na niego chora. Na szczęście operacja się udała i wszystko dobrze się skonczyło, w miarę.
Byłam wtedy małą dziewczynką, wiedziałam tylko, że mama jest chora i jest w szpitalu. Nic z tego nie rozumiałam, tęskniłam za nią bardzobardzo. Z tego wszystkiego pamiętam tylko jedną wizytę w szpitalu i mamę w szlafroku, jak już było po wszystkim. No i jeden taki obrazek, kiedy mama stoi w drzwiach, jest ubrana w zimowy płaszcz i żegna się z nami. Nie bardzo to rozumiałam i niewiele z tego okresu pamiętam.
Jestem naprawdę pełna wdzięczności, że ciągle mam mamę przy sobie, bo nie wiem, jakbym mogła bez niej żyć. Jest dla mnie całym światem, ot.

Amicalle

wednesday

Ale to zostało jakby sprawdzone, zbadane, gdy moja mama zachorowała, więc ja sobie tego nie wydedukowałam z rozmyślania nad tym ;p Ale po prostu tak jest. ;)

Shy

Moja ś.p Babcia zmarła na raka.Moja mama na szczęściewykluczyła Go,zanim Ją zaatakował.

Gdybym się dowiedziała(odpukać !!!),starałabym się zachować zimną krew i siłę.Podobno pozytywne myślenie ma wpływ na to,czy się wyzdrowieje.

Amicalle

^a, czyli widać, w tym przypadku tak jest ;c

/to było do posta wednesday, jakby co. ^^

Psychoooza.

większa część mojej rodziny chorowała/choruje na raka.
z takich najbliższych krewnych umarły tylko dwie osoby [babcia i wujek], reszta wyzdrowiała bądź nadal się leczy.
to jest straszna choroba, w 1/2 przypadków wykrywa się ją za późno i dlatego tak wiele osób umiera. chociaż nie zawsze tak jest. np pomimo tego, że raka u mojej Babci wykryto b.późno od chwili, kiedy jakieś zmiany pojawiły się w Jej organizmie, mogłaby żyć, tyle że lekarz poprowadził złe leczenie. no i tak wyszło..

gdybym sama zachorowała? hmm. starałabym się zachować zimną krew. bo panika pogorszyłaby wszystko.. na pewno zadawałabym sobie pytanie 'dlaczego ja?'.. czułabym się zagubiona w tej sytuacji.. ale najgorsza by była reakcja innych. każdy by współczuł, mówił że jest mu przykro itp.. a dla mnie takie gadanie jest czymś w rodzaju 'o, już wiedzą, że umre.' dziwne rozumowanie, ale serio tak czuję.

moja przyjaciółka miała raka. w czasie jednego z jej pobytów w szpitalu się poznałyśmy. ona leżała na onkologii, a ja na chirurgi. spotkałysmy się przy windzie, potem raz Ona wpadła do mnie, raz ja do niej. nie miała żadnych znajomych, odwiedzała ją tylko najbliższa rodzina. no i tak się zaprzyjaźniłyśmy. i tak jest do dziś. (:

kiedy widzę osobę chorą, traktuję ją normalnie, bez żadnych dziwnych zachowań, podtekstów. kilka razy spotkałam się z takimi zachowaniami, np kiedyś w autobusie siedział jakiś chłopak, na oko 25 letni, a za nim dwóch kolesi [15-16 lat]. ten chłopak był chory, akurat wtedy wypadły mu chyba włosy. no i ci dwaj kolesie zaczęli go zaczepiać, wyzywać od dziwolągów itp. wstyd mi sie zrobiło za takich rówieśników.. zero tolerancji i dobrego wychowania. może myśleli że komuś tym zaimponują? chyba tylko takim jak oni. =/

ale się rozpisałam.. (:

Amicalle

Amicalle

mergia

no właśnie "przyjaciele" w cudzysłowiu, bo wtedy totalnie nie zasługują na to miano.
widac niektórym wygodniej jest się przyjaźnic/kumplowac z kimś, kto nie znalazł się w jakieś trudnej sytuacji. takie pójście na łatwizę. boże, to jest tak okrutne, że chyba bym na pale nadziewała za coś takiego.

Amicalle

niestety, Mergio, w takim razie musiałabyś nadziać na prawdę duuużo osób.

Psychoooza.

przez takie osoby, które opuszczają wtedy, kiedy są najbardziej potrzebne, człowiek czuje się jeszcze gorzej. bo nie dość, że musi borykać się z chorobą, to jeszcze stracił tych na których mu najbardziej zależało. stracił te osoby, o których myślał, że mu pomogą, że będą z nim. to straszne..

mergia