Śmierć

mergia

bo najlepiej to nie starac się wszystkiego na siłę pojąc rozumowo, bo i tak się do niczego nie dojdzie.
wszekie dysputy na ten temat są owszem, ciekawe i na pewno interesujące, ale trzeba przyznac, że tak czy siak nic nie wnoszą.

Shy

brzóska

teraz już sama nie wiem.
czasem, kiedy leżę w łóżku i nie mam ochoty odpłynąć w świat sennych marzeń myślę o tym i owym. między innymi także o śmierci. boję się nie jej samej, a raczej tego, że nie wiem, kiedy przyjdzie. boję się tego, że zabierze mi możliwość zrobienia czegoś ponadto, co już zrobiłam czy osiągnęłam. zatem boję się braku czasu. tak, tego się najbardziej obawiam.
oczywiście, mam też w jakimś stopniu zakorzeniony w sobie lęk przed nią samą, ale jest on dość zminimalizowany.
i szczerze, to nie chciałabym, żeby do mnie przyszła wcześniej, niż około osiemdziesięciu lat. nie lękam się starości. nie. przynajmniej nie wiem, co w niej może być strasznego.

Peggy Sue

Boje się, strasznie. Boję się wszelkiego rodzaju bólu, a często łączy się on ze śmiercią. Jest ona czymś niepojętym i niewyjaśnionym, może przyjść zawsze, każdy ruch może ją spowodować. Dlatego tak się jej boję. Nie wiem w jakim wieku chciałabym umrzeć, ani w jakich okolicznościach. Wiem jedno- bez bólu, szybko, lekko, chociaż nie wiem czy to możliwe.